زمینِ یخ زده...انسان عصر یخبندان...

بغضِ بدخیمِ بی سر و تهی رخنه کرده ته وجودم... آن قدر که منتظرم تا با تلنگری بشکنم... تو راست میگفتی... آدم باید بعضی وقت ها برود داخل جزیره اش...جزیره ی خودش... حریمی را قائل باشد برای خودش و اطرافیانش... دیگر بی حساب نخندد...با مهربانی نگاه نکند...ذوقش را نریزد تو ی صدایش... با عشق دست کسی را توی دست هایش نگیرد... نگران حال کسی نباشد... باید گاهی آدم بخزد کنجی از جزیره ی تنهایی خودش... زانوهایش را بغل بگیرد و فکر کند...فکر کند و فکر کند.... . . . . . . . کاش این قدر دوستت نداشتم... ه م ی ن ...   پ.ن: من آن قدر آرام و تدریجی وارد جزیره ام می شوم...که شاید مدت ها بعد هم نفهمی... اما شاید هیچوقت دیگر برنگشتم... رمضان باید این بغض ها را از آدم بگیرد... امتحان های دانشگاه در ماه رمضان خر است!!!

چه حرف ها که درونم نگفته می ماند...

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست...

قطعا هر آدمی به امیدی زنده است... امید که نباشد در بی تفاوتی مطلق گیر می کنی...امید که نباشد برایت فرق نمی کند چقدر از منبع امتحان را خوانده ای، فرقی نمی کند استاد چطور سوال داده باشد، امید که نداشته باشی فرقی نمی کند از ولنجک تا ونک را پیاده رفته باشی...پیاده فکر کرده باشی... امید که نباشد برایت فرقی نمیکند جواب سلام فلانی را چطور داده ای، فرقی نمی کند حالت چقدر خراب باشد، فرقی نمی کند چی جواب "چطوری؟" ها را بدهی... امید که نباشد دیگر "سعی" نمی کنی... دیگر چیزهایی که یک روزی مهم ترین عناصر دنیایت بودند، مهم نیستند... نا امیدی وقتی وبال دلت می شود که فرو ریخته باشی...که تکیه گاهت پشتت را خالی کرده باشد... که زمین خورده باشی... که دیگر نای دوباره بلند شدن نداشته باشی... از دوباره "امید بستن" خسته شده باشی... آدم اگر در زندگی اش از "بلند شدن" خسته شده باشد، در بدترین نقطه ی زندگی اش است... اگر ترجیح دهد زمین خورده بماند و کمر دلش را راست نکند، یعنی دارد نفس های آخرش را می کشد... امید چیز خوبی در زندگی آدم است...امید به وجودت جریان می دهد...به فکرهایت سیالیت می دهد... اما، اگر بنای امیدت درست نباشد، تا ثریا می رود دیوار کج....   ... پ.ن: برای بار هزارم دعا میکنم... خدایا...امیدها و دغدغه های دلم را...به سمت خودت هدایت کن...