شب بیست و سوم بود.
نشسته بودم زیر آسمان خدا و ابرهای دور گلدسته ی فیروزه ای مسجد، هر دلهره ای را از دلم گرفته بود...
خانمی که کنار من نشسته بود، مادر خوش اخلاق و 29ساله ی دو پسر چهار و یک ساله بود. که میان مراسم از دغدغه ها و خستگی های نقش مادری و همسری اش میگفت.
***
همان شب بود که به همه ی این ها فکر کردم...
به همه ی دلایل کوچک و بزرگی که باعث شدند "زن بودن" ارزش واقعی اش را از دست بدهد...
از کی زن ها حاضر شدند لذت لحظه لحظه ی مادری کردن را با شاغل بودن در خارج از خانه عوض کنند؟!
از کی حاضر شدند لذت خانه دار بودن؛ لذت روح بخشیدن به زندگی؛ لذت آشپزی های رنگارنگ و ذوق های ریز و درشت آشپزخانه را با حقوق پایان ماه عوض کنند؟...
از کی حاضر شدند نشاط روزهای شان را با چندین خلق و خوی متفاوت و هزارویک قانون خارج از خانه قسمت کنند و زیربار فرسایش روح شان بروند؟
راستش را بخواهی...کمی هم تقصیر مردهای مان است.که حواسشان نیست خانه داری هم یک شغل است...تقدس دارد و خستگی های خودش را دارد...
زنی که احساس "مفید بودن" نکند؛ وقتی "نیازش به تایید" ارضا نشود. وقتی "حس خالق بودن و سازنده بودن" نداشته باشد...وقتی زنانگی اش تقویت نشود، وقتی "حس امنیت" نداشته باشد، به هر دری میزند تا زندگیش را "تغییر" دهد...
پ.ن :
جامعه مان نیازمند رعایت "حقوق زن در اسلام" شهید مطهری است...
جای خیلی چیزها خالی ست،از مردی که مسئولیت های مرد بودنش را نمی پذیرد گرفته تا زنی که حاضر است زنانگی هایش را جور دیگری هزینه کند...
در جامعه ای که تفکر غلط "فمینیسم" ریشه دوانده باشد؛ چطور میشود جوری به زن ها گفت شاغل نباشند که فکرنکنند قرار است حقوقشان پایمال شود و چطور میشود به مردان گفت زنان هم گاهی نیاز به شاغل بودن دارند؛ که برداشت غلطی از به خطر افتادن حقوق طبیعی شان نباشد؟!
ته نوشت:
انقدر اوضاع تفکرات جامعه داره جالب میشه که روز به روز آقایون بیشتری رو میبینم که اون ها هم دنبال "زن شاغل" میگردن! که باری رو از روی دوش زندگی شون برداره! :|
