ابکی علی نفسی...

شب عاشورا بود...راه را گم کرده بودم..."شاید"...

آخر...کسی در کربلای شما،  گم نمیشود که...میشود آقا؟...

نگران نبودم...دلهره نداشتم...انگار خیالم راحت بود حواست بهم هست...

ذکری افتاده بود روی لبم...ذکری مدام...

 و انگار دیگر هیچ چیزی مهم نبود...مهم نبود چندبار دور حرمت بگردم...مهم نبود یکساعت و خرده ای بگذرد و من هنوز به هتل نرسیده باشم. به خلف مقام صاحب الزمان(عج)...

مردها، کفن پوشیده و قمه به دست، رد میشدند؛ آه...عزای شما بود آقا. . . هرچند که...

دلم تنگ شده برای "علیه السلام" خالصانه ای که با لهجه ی غلیظ عربی نشست کنار "صاحب الزمان" و از زبان شرطه های آنجا ؛ مسیر را نشانم داد...

من بارها خوابش را دیده ام...خواب آوارگی اطراف حرم ات را...خواب آن لحظه هایی که درهای حرم ات بسته بود.... من پشت در ماندن و نرسیدن را زیاد چشیده ام آقا...

میشود مرا...دوباره بطلبید حوالی حرم تان؟...

که کوله بار هرچه بغض هست را ببندم و بیاورم بدهم امانت داری های دم در...

بطلب...قبل از آنکه این بغض ها خفه ام کنند...

آخ.....بهترین روزهای عمرم را در عراق تجربه کرده ام...

تقویم عمر آدم انگار تقسیم میشود به دوقسمت...قبل از دیدن بین الحرمین؛ و بعدش...

پ.ن: آخر از عشقت عراقی میشوم....

اللهم انی اسئلک الامان...

چند خطی درمورد مسجد کوفه نوشته بودم و مناجات حضرت امیر...

همه را پاک کردم...

میخواستم بگویم این "سه شنبه" ای که امروز بود،عجیب مثل جمعه ها بود...

همین...

شرمنده اگر ندارد اشکال نیا...

درد داشتم...نه سیاهی شب را میفهمیدم و نه خورشیدی که بالا می آمد دنیایم را روشن میکرد...

نفس کشیدن سخت شده بود...یک درد ضربان دار نفس گیر و البته ممتد!

فقط تیک تاک ساعت بود...که دیرتر میگذشت...که رد نمیشد...که انگار قرار نبود مرا برساند به چند روز بعد.

صاحب زمانی که دیرتر میگذشت هم...شما بودید...

همان روزها بود که فهمیدم ما منتظر شما نیستیم....

انتظار صبر نمیشناسد...هرچه هست بی قراری ست و دویدن؛ حل کردن و حل شدن...

ساختن...هموار کردن برای زودتر آمدن...

ما هنوز به فلسفه ی "درد"...به بی قراری هرلحظه اش نرسیده ایم....

همین ...

پ.ن: اللهم عجل...لولیک الفرج...

خدایا...بیا و باقی مانده اش را به نفهمیدن هایمان ببخش...