خیال کن که غزالم بیا و ضامن من شو...

تو خوب می دانی گذرنامه ام هنوز دارد در کمدم خاک میخورد... نه بین الحرمین را دیده ام و نه گنبد سبز پیامبر(ص) را... نه غربت بقیع را چشیده ام، و نه خرابه های سامرا آوار شده است روی دلم... واژه ی "حرم" برای من فقط یعنی صحن و سرای تو آقا... بیا و این بار هم ضمانت دلم را بکن پیش خدایت.... قول می دهم کمر شکسته ی دلم را راست کنم، من که نه...تو باید راستش کنی... کاش امشب حرم بودم... می نشستم صحن گوهرشاد، همان نقطه ای که انگار گنبد در آغوشم گرفته است، می نشستم، آسمان حرم را نگاه میکردم و بغض هایم را میگذاشتم پیش ات امانت... هرکس نداند؛ تو خوب می دانی من تمام زندگی ام را از تو و حرم ات دارم.... دلتنگ ام چقدر.... با سنگ های فرش حرم حرف میزنم اینجا چقدر سنگ صبور سفید هست دل را به دست پنجره فولاد می دهم اینجا برای هر دل بسته کلید هست من از کبوتران حرم هم شنیده ام فرصت برای بال...اگر می پرید هست....* *:شعر از رضا جعفریپ.ن1:کاخ همه شاهان جهان را که بگردیدربار کسی پنجره فولاد ندارد...پ.ن2:همچنان معتقدم تسلیت غم را تسلی نمی دهد...امـ ـاتسلــیت.

همین.

9 دی دفاع از اصول دین بود.   پ.ن: ...