.

امسال هم کنج همان مسجد زانوهایم را بغل گرفتم.خیره شدم به تاریکی شب و رحمت سیالی که حس میکردم.امسال هم همان جا سرم را انداختم پایین، امسال هم یادم آمد هیچ وقت بنده "ات" نبوده ام. مثل همه ی وقت هایی که بعد از بسم الله و صلوات اول دعاهایم خواسته ام دستم را رها نکنی، مثل همه وقت هایی که خواسته ام به بنده هایت واگذارم نکنی،مثل همه ی روزهایی که گفته ام : "اللَّهُمَّ اجْعَلْ عَوَاقِبِ أُمُورِنَا خیرا . . . " بغض کردم. امسال هم کنج همان مسجد تمام بغضم را ریختم به پای روزی که علی(ع) تمام بغض هایش را برد برای چاه، و یعنی در این دنیا حتی یک نفر نبود...؟ شاید دلم را گذاشته ام لای صفحات تقویم فاطمیه...که هرکجا و هرچه میشود، به یاد غربت مادر(س) بغضم میشکند.. اگر طاقتش را داری با این ها جمله بساز، من که... : در ، دیوار، مزد رسالت، دست های بسته، دست های بسته... دست های بسته... خدایا بال هایم که هیچ، دست هایم هم بسته ست آن قدر گناه هایم زیاد شده است که دیگر جایی نمانده... زمینم زدند، همه ی طناب هایی که فکر میکردم برای نجات اند. فقط کاش این توبه ها بوی "بلند شدن" بدهند... ه م ی ن . . . .خدای این روزهای ماه...می شود به حرف فرشته هایت گوش ندهی؟می شود وقتی تمام  راه هایی که نباید می رفتم را برایت دانه دانه شمردند باور نکنی؟می شود هنوز سهمی از لبخند نورانی ات داشته باشم؟می شود امسال که تقدیرم را ورق می زنی،دغدغه های دلم را بکشانی سمت خودت؟؟...من این روزها شاهرگ بغضم را بریده اند انگارخیس اند تمام لحظه هایم.تو خوب می فهمی.پ.ن:سرش را پایین انداخت و با انگشت هایش ور رفت.گفت: چکار کردی؟؟چشم هایش که خیس شدانگار تمام شده بود...