.

بادیگارد را دیدم...دوشنبه بود...چند هفته قبل...یک روز خیلی بارانی...دکتر ضاد سرکلاس فارماکولوژی روان، داشت از داروهای ضدافسردگی میگفت...از داروهای ضداضطراب...از بنزودیازپین ها...از....بی قراری پایم شدت گرفته بود...دلشوره ی بی سابقه ای افتاده بود به جان نفس هایم...آن قدر پایم را تکان داده بودم که تمام عضلاتش گرفته بود...کلاس تمام شد؛ برگه حضورغیاب را که تحویل دادم خداحافظی کردم و از بچه ها جدا شدم...رفتم سمت پارک ملت...باران گرفته بود...آن قدر شدید که ظرف چند ثانیه چندسانتی متر روی زمین را آب گرفت...یاد حال و هوای بارانی حرم اش افتادم... یاد "خوش به حال کسی که در صحن ات زیر باران اسیر خواهد شد" ...***تیتراژ پایانی فیلم که پخش شد؛ بی قراری پاهایم آرام گرفته بود...و به جایش دلم ...***دیالوگ نوشت:[1] من محافظ شخصیت نظام ام؛ اگر غیر از این باشه این فیش حقوقی ارزش جونمو نداره...[2]_ من تصمیم مو گرفتم آقاحیدر!میخوام به شرط مریم خانوم عمل کنم.شما که این همه سال زحمت کشیدین اینطوری باهاتون برخورد کردن ._ من به کسی که اعتقادشو بازیچه زن و زندگی کنه دختر نمیدم!پ.ن : موسیقی متن ش هم عالی بود ...بغض نوشت: حیدر ذبیحی همان حاج کاظم آژانس شیشه ای ست...فقط تکلیفش عوض شده است...نکته نوشت: مقایسه بادیگارد با ابد و یک روز؛ جفاست به بادیگارد...(کلا به جوایز و نظرات جشنواره سیاست زده فجر نمیشه اعتماد کرد؛ حتی به نگاه مردمی ش!چون مقیاس مناسبی متشکل از تمام اقشار جامعه نیست...)