.

و من پرستنده آن چه که شما مى‌پرستید نیستم.                                         سوره کافرون_آیه 4همه ی وقت هایی که ذهنم از نفهمیدن بقیه تعجب می کند باید به خودم هم یادآوری کنم که خدای من با خدای بقیه ی آدم ها فرق دارد...دروغ های مصلحتی و غیرمصلحتی دلش را میشکند...لابد با خودش فکر میکند دوستش نداشته ام که "گناه" را ترجیح داده ام...خدای من دلش نازک است...بین تمام لحظه های من مدام دنبال خودش میگردد...که بودنش کمرنگ نشود...لا به لای تمام عملکردهایم؛ به جزء به جزء رد پای بودنش دقت میکند که نکند در دلم کسی جایش را بگیرد...همه ی وقت هایی که دلهره نفسم را میگیرد، بغض می دود توی چشم های خدایم...لابد نگران تیشه ای است که به جان ریشه ی "اعتمادم به او" افتاده است...همه ی وقت هایی که امید رنگ عوض میکند و ناامیدی بغض میشود و گلویم را فشار می دهد؛ بدجور دل خدای من میگیرد...دنبال خودش میگردد...میترسد یادم رفته باشد بودنش را ...مرا ببخش خدا... خوب حواست هست که من چقدر این روزها پریشانم.... بگذار به پای بی سر و سامانی دلم... قول میدهم زود کمر شکسته ی دلم را راست کنم...قول!