.

خیره شده‌ام به صفحه‌ی گوشی و خبرهای غمگینش از سوریه...از خدای مدافعان حرم...چشم‌هایم آرام آرام می‌خواند و می‌رود پایین...حرف از رفتن است...از شهید شدن... مفقودالاثر شدن...محاصره...اسیر شدن...آیة‌الکرسی...گمشدن....از چشم به راه بودن...صدای تسنیم سرم را از روی گوشی بلند میکند؛گل سرش دستش است. می‌گوید: "بیا قل هوالله بخونیم که گُلش نکَنه مثِ مال سارا بشه"وسط این همه بغض از حرفش خنده ام نمیگیرد...مویرگ‌های مغزم گره می‌خورند بهم...جمعه بود و وقت آمدنت...نه؟...