.

چند کلمه حرف در گوشی به بهانه تولدش : چند هفته ای قبل از قضایای خواستگاری برادرم محمد از دوستم فاطمه، فاطمه عکس بچگی هایش را برایم فرستاد.دختر کوچولوی ناز پنج ساله ای بین یک عالمه گل ایستاده بود و عروسکش را محکم بغل کرده بود... آن قدر عکسش برایم قشنگ بود که انگار همین الان یک دختربچه ی 5ساله با تمام وجود دوست داشتنی اش جلویم ایستاده و زل زده به چشم هایم و من دارم از دیدنش لذت می برم.بعد فکر کردم به اینکه بزرگ کردن این دختر چقدر باید لذت بخش باشد.از آن روزی که حس کنی فرشته ای دارد در دلت بال می زند و تا آن جا که به اندازه ی 20 سال نگاهت را گره بزنی به قد کشیدن های دخترت و با تک تک سلول هایت دوست داشتنش را حس کنی...بعدترش به این فکر کردم که چقدر سخت است آدم، پاره ی روح و تن اش را بخواهد بسپارد  به کس دیگری...که جزء بزرگی از قلب دخترش مال کس دیگری باشد...درست به اندازه ی شیرینی اش سخت است...و آخر آخرش فکر کردم به قسمتی از دلم که به اسم فاطمه سند زده ام و لبخند توی چشم هایش که چقدر دوست داشتنی ست...فکر کردم به اینکه دلم نمیخواهد هیچ وقت به جای اینکه حال دلش را خوب کنم، باعث شوم چیزی غم را بریزد در در گلویش و چشم هایش...من به همه ی این ها فکر کردم و کلمه هایم را کنار هم چیدم تا به فاطمه بگویم به اندازه ی یک جلسه اجازه دهد برادرم مزاحم لحظه هایش شود.به همه ی این ها فکر کردم و بعدترش را سپردم به خدا...نه اصرار داشتم این قضیه سر بگیرد و نه برعکس مصر بودم که بهم بریزد...همیشه دعا کرده ام حال دلش خوب باشد و تلاطم روح اش آرام بگیرد...سر عقد، توی حرم، دلش را سپردم به نگاه آبی آفتاب هشتم...که خودش قرار دلش باشد...من بیشتر از این از دستم بر نمی آید...فقط به سهم خودم تمام تلاشم را میکنم که بغض سهم چشم هایش از "در خانواده ی ما بودن" نباشد و دلش آرام باشد.همین ...پ.ن: این یادداشت را اتفاقی پیدا کردم...از آن حرف هایی بود  که برای خودم مینویسم که یادم بماند...یک سال و سه ماه و نه روز از ازدواج شان میگذرد...واقعا نمیدانم به سهم خودم چقدر موفق بودم در حرف هایی که نوشتم...رفیق نوشت:تو اینجا رو نمیخونی اما، بیست و یک سالگی ات مبارک دختر بهار...سوال جدی همیشگی من: راستی تو چرا انقدر دوست داشتنی ای؟...واقعا چرا؟