.

این خوب نیست که ما یاد نگرفته ایم بدون توهین و طعنه و تمسخر، حرف مان را به طرف مقابل بزنیم.یاد نگرفته ایم درست انتقاد کنیم.نفهمیده ایم که فرق هست بین اینکه آدم تصمیم بگیرد فقط حرفش را بدون توجه به نتیجه زده باشد و یا اینکه از تک تک کلمه هایش دنبال تاثیرگذاری مطلوب باشد!مرز خیلی ظریفی وجود دارد بین تمسخر و شوخی کردن! بین بی شعوری و رک گویی! گاهی هم به طرز مسخره ای نپذیرفتن تبعات ناشی از تذکر دادن به طرف مقابل را در قالب شوخی جا می دهیم ؛ که در صورت مواجهه با اعتراض، بهانه و توجیهی برایش داشته باشیم.غافل از اینکه این قالب زیادی تنگ و نچسب است!انتقاد جا دارد، زمان دارد...به خدا میشود اندکی مهربانی را چاشنی اش کرد...از آن طرف هم آدم هایی را که سال هاست کینه ی یک جمله و یک رفتار و یک برخورد و... را به دل گرفته اند را نمیفهمم...مگر آدمیزاد چندسال زنده است که نصف عمرش به جنگ و جدل بگذرد؟...حیف عمر و زندگی و تمام لبخندهایی که تلخ میشود...پی نوشت:امیرالمومنین علیه السلام: جدل نکن حتی اگر حق با تو باشد...دلیل نوشت: تبعات دعوای نسبی بچه های گروه مان در دانشگاه :)