.

من که ندیده ام؛ اما آن هایی که رفته اند می گویند "کربلا" جاذبه ی عجیبی دارد...وقتی برگردی انگار بند بند دلت را میکشند سمت بین الحرمین...من که ندیده ام؛ اما می گویند حرم امیرالمومنین حس خانه ی پدری را دارد...گذرنامه ام دارد توی کتابخانه خاک میخورد و من دارم تقویم را ورق میزنم ببینم اربعین سال بعد چه روزی از ماه و هفته می افتد...ببینم میشود امسال؛ اذن پیاده روی اربعین را از شما گرفت آقا؟...شنیده ام اذن زیارت اربعین را باید از سه ساله ات گرفت...من ولی سالهاست که دیگر از این کارها نمیکنم...دلم نمیخواهد به خاطر خودم...دلی...درست به همان دلیلی که هیچوقت امام رضا را به پسرش قسم نمی دهم...تو حواست همینجوری هم به دل من هست؛ به زور و با قسم که نمیشود... راستش اگر بشود هم لطفی ندارد...خلاصه ته همه چیز خواستم بگویم میشود لطفا گذرنامه ی من امسال مهر خروج بخورد؟...میشود مهر ورود به خاک حریم تو ؛ بخورد پای نامه ی اعمالم؟...پ.ن : من و جدا شدن از کوی تو خدا نکند.... روضه نوشت: آخر آدم چطور دلش بیاید از سه ساله ای که خودش...به کربلا نرسید...که زمین تاب سه سال بودنش را نیاورد...که گفت "بابا" و بابایش با سر آمد...آدم چطور دلش بیاید برود و مقابل سه ساله ی اباعبدلله بگوید دلش خاک کربلا را میخواهد؟...اصلا تو بگو...میشود نماز نشسته ی عمه ی سادات را...یاد کسی آورد؟...شما را به خدا نکنید....از این کارها و این قسم ها....نکنید...ندهید....ته نوشت: به ضمیمه ی شکسته های خیس بغض ام...امضا دو چشم خیس و دلی در هوای تاندیوانه ای که لک زده قلبش برای تان...عهد نوشت: وقتی از هر راهی رفتی...و نشد ؛ باید بدانی دل کندن بهترین گزینه ست...و تمام. برای بار آخر آخر آخر....