.

در اتاق تریاژ اورژانس ایستاده بودم و گرافی ها دستم بود.منتظر دکتر میم بودیم که در خلال معاینه مریض ها برای مان توضیح دهد.اسمم پیج شد... دکتر س... به بخش اطفال .با عجله رفتم بخش، گرافی یکی از مریض ها دستم بود و آماده ی اتاق عمل شده بود. بخش اورولوژی اطفال و زنان...گرافی را تحویل دادم و لبخند زدم به دخترش."انشالله حال مادرتون زودتر خوب شه" ، تشکر مهربانی کرد و رفتند سمت اتاق عمل.با خانم جیم رفتیم سر تخت مریض ها...میخواست آنژیوکت پسربچه ی 8ساله ای را عوض کند...به وضوح از جیغ زدن ها و گریه کردن هایش تعجب کرده بودم... هنوز که هنوز است، بنظرم پسرها در هر سنی باشند گریه و جیغ و داد دور از انتظار مرد بودن شان است !شایان هشت ساله دارد گریه میکند و من همه اش را میگذارم پای خسته بودنش...پای اینکه دوماه بستری بودن در بیمارستان هرکسی را کلافه میکند...چندتا سوال ازش میپرسم که حواسش پرت شود...هق هق را زمینه ی همه ی جواب هایش قرار می دهد...فکر میکنم به ریشه ی تفکرم...به دیدگاهم نسبت به مردها..."محمد" با همه ی آن یک سال و شش ماهی که از من بزرگ تر است، همیشه محکم بوده...با اینکه بین سه تا دختر بزرگ شده همیشه از لوس بودن فراری بود...همیشه یک جور حرص درآری با من فرق داشت....همیشه خوب تر بود...برعکس من که لجباز بودم و اهل نق زدن!هنوز به طرز عجیبی آن روز، مرز بین 2تا3 سالگی ام، را یادم است...همان صبحی که خورشید، نورش را انداخته بود روی وسط ترین گل فرش اتاق خواهرهایم...و من گیر داده بودم چایی را فقط در شیشه شیرم میخورم...اینکه از آن کار دنبال چی بودم را هم یادم هست... هنوز هم همانم....فقط قدم بلندتر شده و کمی ، فقط کمی منطقی تر شده ام...فکرهایم را رها میکنم...شایان هم آرام گرفته و آنژیوکت خودش را در رگ روی دستش جا داده است...فکرکردم به اینکه،چقدر دوست دارم این روزها جور دیگری باشم...ته نوشت:آه... مجنون و بیژن و فرهادهمه از دم نخورده و مستندبعد یک عمر تازه فهمیدمکه پسرها ظریف تر هستند ...