.

سال ها پیش، آن وقت ها که از یک آسمان فاصله ای که بین من و خدایم افتاده بود می نوشتم، تو آبی زلال دلتنگی هایم بودی...یادت هست؟! فصل، فصل سکوت بود و بی قراری حرف های من...همه چیز هنوز همان است.تو هنوز هم زلالی و هم آبی فیروزه ای محض...این منم که کمی به دلتنگی های دلم کش و قوس داده ام...امشب آمده ام بگویم از ته دلت شاد باش...بی آن که نتیجه را بدانی، به نهایت آن چه که می خواسته ای رسیده ای...برایت، هیچ چیز آرام کننده تر از این نیست که بفهمی خدا دستت را گرفته است و حواسش بهت هست...آرام باش...مثل همان وقت هایی که گوشه ی دارالحجه نشسته ای...آرام باش مثل وقتی که به دیوار مجاور با آن نورهای سبزش، خیس خیره شده ای ...سرت را بگذار به آستان رضایش و دلت را بسپار به صندوق نذورات حرمش...این بار ولی نه مثل همیشه...این بار دلت "قرار" گرفته است دیگر...اصلن "قرار" همین است...ه م ی ن...همین که تو بدانی خدا دستت را محکم گرفته است...دیگر مهم نیست نتیجه چی باشد...آخر این داستان مثبت باشد یا منفی، تو برنده ای...با تمام وجودم خوشحالم...چند وقتی بود دلم اینطور نخندیده بود...اینطور لبخند نزده بود...بی نهایت خوشحالم از آرام گرفتنت...دیگر پس لرزه ها تکانت نمیدهد وقتی دستت توی دست های خدا باشد...وقتی امام رضا(ع) ضامن دلت و عقلت باهم شده باشد!دیگر هیچ طوفانی آرامشت را بهم نمی ریزد...خوشحالی ام از این است...***دعایت میکنم....مثل همیشه...مثل همیشه ها که یک میم مالکیت می چسبانم به آخر اسمت دعایت میکنم....و لله الحمد....