الهی و ربی من لی غیرک...

آدم باید بیاید...بنشیند گوشه ی خانه ات...زانوهایش را بغل بگیرد و بگوید ببخش...

ببخش همه ی گناه هایی که نعمت های تو را برای من عوض کردند ،

ببخش آن هایی را که پرده ی حرمت بین من و تو را خط انداختند؛

ببخش ظلمی را که به خودم کردم...

ببخش نادانی ای را که جرات گناه را به دلم داد... و تجرات بجهلی...

تهش هم باید آدم سرش را بیندازد پایین و بگوید به همه ی نداری ام ببخش...ببخش که جز "امید" به تو سرمایه ای ندارم و جز "اشک" سلاحی...*

پ.ن: یا سریع الرضا...یا سامع الشکایا...آدم اگر از خودش شکایت داشته باشد؛ جز در خانه ی تو کجا برود؟...

از دست دیگران به کناری گریختم

      از دست خویشتن به کجا میتوان گریخت؟....

شب های جمعه...باید روضه ی علی اکبر(ع) را هم گوش داد... 

جهاد اکبرت این دل بریدنه...

* از عاشقانه ترین دعاها..."کمیل" است...

إِلَهِی کَیْفَ أَدْعُوکَ وَ أَنَا أَنَا؟!

خدایا...چگونه تو را بخوانم در حالی که م ن...منم؟...

چطور کلمه به کلمه تو را صدا بزنم و پناه بیاورم سمت تویی که عظمتت را نشناخته ام؟...

از زبان همان منی تو را بخوانم که نه حکمتت را میفهمد و نه معنای رافت و رحمت بی مثالت را آن چنان که باید درک کرده است؟...

اصلا چطور میشود با این کلمه های ناقص و این زبان پر گناه؛ تو را خواست؟...

تو زبان چشم ها را خوب بلدی...زبان خیس و صادقانه ی چشم هایی که تو را ندیده اند ولی مومن اند به بودنت...

 و بنده ای که راه دیگری بلد نیست...و سلاحه البکاء...

تو ولی جنس بی قراری های منشا گرفته از بی پناهی را میشناسی ؛ غربت ریشه دوانده در بغض ها را از بری... و همان زبان چشم های مان کافی ست...

+ مرا ببر به خودم...آن منی که خالق آنی

خیس نوشت:

نه فقط جمعه ها...هرروز روز شماست آقا . . . 

دیروز پرونده ام را داده اند دستتان و باید حالا سرم را بیندازم پایین...

خدایا...بخاطر من و همه ی " عجل لولیک الفرج" هایی که لقلقه ی زبان مان شده نه ؛ بخاطر حال بد این روزهای جهان؛ باقی مانده ی نبودنش را ببخش به ما...

معنی چشم انتظاری را نفهمیدم ولی

جان مادرهای مفقودالاثرها العجل...

...................................

عنوان؛ مطلع دعای مقاتل ابن سلیمان از زبان امام سجاد(علیه سلام)است...

+: مصرع از محمدعلی بهمنی