.

چند وقتی ست فهمیده ام فقط وقتی باید دریا رفت که حالت خوب باشد، فقط وقتی باید بعضی آهنگ ها را گوش داد که حالت خط خطی نباشد، فقط وقتی باید به بعضی چیزها فکر کرد که حالت سرجایش باشد! فقط وقتی باید پیاده روی کنی که آرام باشی...با دغدغه های ساده و معمولی... اگر حالت گرفته بود لطفا کنار ساحل ننشین...چون موج هایی که تند تند می دوند تا خودشان را به ساحل برسانند نبض بغضت را دست میگیرند... آهنگ های بی کلام خاص را هر زمانی نباید گوش داد، چون مثل پتک میخورند بر سر احساست... چون ممکن است ضربان قلبت را به آرام ترین حالت ممکن برسانند... دلت که گرفته بود، کلافه که بودی... نرو پیاده روی! اگر رفتی خواهشا گره های فکرت را آزاد نگذار... یک پیاده روی ساکت به سمت دریا وقتی هندزفری هم در گوش ات هست؛ بدترین انتخاب در این گونه موارد است... پ.ن: 1.آهای رفیق دوست داشتنی من!حواست به این جای کار نبود که مرا به این پیاده روی دعوت کردی! 2.بعضی دعاها را فقط باید وقتی خواند که...،بعضی مکان ها را فقط باید وقتی رفت که... که دقیقا حالت خط خطی باشد!باید در خراب ترین حالت ممکن باشی... باید گره خورده ترین بغض دنیا در گلویت جا خوش کرده باشد... مثل دعای عرفه..مثل دعای کمیل...مثل زیارت عاشورا... مثل...مثل حرم...مثل حرم... مثل گنبد خورشیدی اش با آن پرچم سبز که دل و نگاهت را می برد... همین...3. مصرع عنوان از فاضل نظری