.

آدم ها؛

با همه ی جغرافیای پیچیده ی ذهنی؛ با همه ی تفاوت نقش و نگاره های دل ها،

باز هم ؛ شبیه اند بهم...

اصلا ؛ بیا مقدمه ها را کنار بگذاریم؛

میخواستم بگویم آدمی که کنج حرم تو آرام گرفته باشد ،

دیگر هیچ جای دیگر آرام نخواهد شد....

حالا هم..تلاطمی افتاده به جانم ،

از ایوان طلایی حضرت پدر، تا مسجد کوفه...

از مسجد سهله و حضور دائمی شما آقا...بغضی کشیده شده تا تهران...

از حزن بهت آور حرم حضرت سقا؛ تا زیر قبه ی حضرت ارباب...

 از غربت سامرا و سنگرهای مدافعان حرمش؛ بگیر؛

تا سنگفرش های صبور و مهربان حرم جوادالائمه...

.....

پ.ن:

حر کن مرا که جان من از شرم پر شده

من را که راه نیست به جمع حبیب ها...