.

آدم باید بیاید...بنشیند گوشه ی خانه ات...زانوهایش را بغل بگیرد و بگوید ببخش...

ببخش همه ی گناه هایی که نعمت های تو را برای من عوض کردند ،

ببخش آن هایی را که پرده ی حرمت بین من و تو را خط انداختند؛

ببخش ظلمی را که به خودم کردم...

ببخش نادانی ای را که جرات گناه را به دلم داد... و تجرات بجهلی...

تهش هم باید آدم سرش را بیندازد پایین و بگوید به همه ی نداری ام ببخش...ببخش که جز "امید" به تو سرمایه ای ندارم و جز "اشک" سلاحی...*

پ.ن: یا سریع الرضا...یا سامع الشکایا...آدم اگر از خودش شکایت داشته باشد؛ جز در خانه ی تو کجا برود؟...

از دست دیگران به کناری گریختم

      از دست خویشتن به کجا میتوان گریخت؟....

شب های جمعه...باید روضه ی علی اکبر(ع) را هم گوش داد... 

جهاد اکبرت این دل بریدنه...

* از عاشقانه ترین دعاها..."کمیل" است...