.

ذوق و امید دو جزء جدانشدنی از روح زندگی اند...خیلی وقت است که به این نتیجه رسیده ام که ذوق هایم را با کسی قسمت نکنم...اگر از دست دلم در رفت، لااقل توقع درک شدنش را نداشته باشم...راستش را بخواهی خیلی وقت است خسته ام...از اینکه همه ی چیزهای سخت بنظرم راحت بیایند خسته ام...از به اشتراک گذاشتن خنده هایم خسته ام...از رد شدن از طعنه ها و فراموش کردن حرف های تلخ خسته ام...از ریختن بغضم توی خودم خسته ام...از بروز دادن گه گاهش خسته تر .گاهی بزرگترین لطف به آدم ها "تنهایی" ست؛ تنهایی حساب شده و انتخاب شده ای که اجازه می دهد خودت را پیدا کنی...خودت را زندگی کنی...ذوق ها که کور شوند؛ امید هم کمرنگ می شود...بهتر شاید! زیادی امیدوار بودن خوب نیست...بدحالی و بلاتکلیفی دلم را دوست ندارم با کسی قسمت کنم....ترجیح میدهم که خودم باشم و خودمحتی از انزوای خودم گوشه گیرتر...,