.

واقعیت تلخی گریبانگیر جامعه ی مان شده...در تجربه های مراسم های خسته کننده خواستگاری؛ به وفور دیده ام پسری که مقابلم قرار گرفته هنوز نمی داند یک زندگی مشترک را چطور میشود پایه ریزی کرد...

همیشه در وهله اول از طرف مقابل خواسته ام خودش را معرفی کند...در جواب هایش دنبال اولویت های زندگی اش گشته ام...

یکی خودش را با مدرک تحصیلی اش از فلان دانشگاه معرفی میکند و دیگری با موقعیت کاری. حتی مورد داشتیم گفته دایی من نماینده مجلس هستند. :))) کس دیگری خودش را با خانه ای در سعادت آباد معرفی میکند و دیگری با 6 عدد عناوین شغلی و عرفی.

کمتر از انگشت های یک دست، کسی را دیده ام که دارایی اش فراتر از مدرک و منصب و شغل خاص و امکانات رفاهی زندگی باشد...کمتر کسی را دیده ام که دغدغه های دوم و سوم اش لااقل "امام زمان"ش باشد...غیرت دینی اش باشد...فرهنگ لب مرز نابودی مان باشد...کمتر کسی را دیده ام که سرمایه اش خوش خلقی و ایمانش باشد...که دارایی خودش را صداقت تزیین شده با امانت داری اش بداند...که روی اصول پافشاری کند ...

 درد اینجاست...که این ها را ندارند و احساس ضعف نمی کنند..... نظام عرضه و تقاضاست...وقتی دخترهای جامعه ما و ایضا خانواده های آن ها انتظارات شان همین قدر دم دستی و کم ارزش میشود؛ وقتی پسری هرجا خواستگاری می رود اولین سوال طرف مقابل میزان حقوق و درآمد و امکانات زندگی اش میشود، وقتی داشتن خانه و یا فقدان آن جزو ملاک هایی ست که پشت تلفن و قبل از آشنایی با پسر مطرح میشود؛ نباید توقع رشد از این جامعه داشت...

مدت ها پیش کسی نشست روبه روی من، در معرفی خودش سه بار شاید بیشتر ذکر کرد که دکترای فلان رشته ست،هیئت علمی فلان دانشگاه و مدیر عامل بهمان شرکت پتروشیمی و کیس انتخابی برای سمت فرماندار بیسار شهر.حرف هایش که تمام شد، گفتم بر فرض تشکیل زندگی من و شما؛ برای من، شما فقط و فقط عنوان "همسر" را دارید...نه بیشتر؛ و نه کمتر...همه ی این القاب و عناوین برای جامعه ست...در نقش همسر بودن چی؟...واقعا حرفی برای زدن نداشت...( فقط آخر اون یک ساعت و پنجاه دقیقه ای که حرف زدیم گفت شما خیلی خوب صحبت میکنید. خخخخخخ )

درست همین جا و با همین تفکر است که نمیشود از عروسی فلان مدل و جهیزیه بهمان شکل و... گذشت...زندگی های نمایشی مردم پسند!!

  جامعه دارد کلا به سمت عوام پسند شدن پیش می رود. نتیجه اش میشود زندگی هایی که فقط از بیرون و از نگاه اطرافیان قشنگ و همه چیز تمام اند...نه در مدرسه و نه در دانشگاه های ما؛ هیچ قسمتی از اصول همسرداری تدریس نمیشود...آمار مطالعه هم که چیزی نزدیک به صفر است! و لابد از برنامه هایی مثل خندوانه و دیگر لودگی های بی اساس صداوسیما باید جامعه ی ما چیزی یاد بگیرد!!

درد اینجاست که این ها قشر مثلا مذهبی جامعه ما را تشکیل می دهند...فردا همین ها ازدواج میکنند؛ پس فردا با همین تفکر بچه دار میشوند...با همین رویه فرزند تربیت می کنند و در نهایت اولاد همین تفکر قرار است همسر بچه های من باشند :))))) (نخند اعصاب ندارم ! در این حد آینده نگرم من)

 آجرهای اول زندگی های مشترک دارد کج بنا میشود....به خدا داریم کج می رویم....

پ.ن : شعار زده نیستم...نمیگم اونا مهم نیستن...بحث سر اولویت هاست...

ته نوشت: کجای حرفم میتونه اشتباه باشه؟...ممنون میشم عنوان کنین...

خنده نوشت : آقا من هروقت از این حرف ها می زدم برادرم یه نگاه عاقل اندر سفیهی به من مینداخت میگفت باز این ادای آدم های باشعور رو درآورد:)) در همین راستا خدا همسری به ایشون عطا کرد 10 درجه فلسفه چین تر و منتقدتر از من نسبت به جامعه :D .

مادرانه نوشت: اولین بار...من 5روزه بودم که تولد شما بود حضرت مادر(س)...دخترک پنج روزه ای که هم اسم شما بود...مادری کن و بگذار تا ابد اسم شما رویش بماند....

آخر نوشت: عیدتون مبارک...