.

من نمیدانم آن هایی که تو را ندارند، آن هایی که لاییک اند،از فرط نداشتنت دق نمی کنند؟...خدایا...امروز هی بغض کردم....هی گریه کردم....چه خوب است که آدم حس کند فقط و فقط تویی که میفهمی...تویی که میفهمی این چندوقت چرا بی حوصله ام...چرا بهانه گیر و عصبی و کج خلقم..چرا زودرنج و دل نازک شده ام...فقط تویی که میفهمی حواسم هرجا که باشد، به درس و جزوه هایم نیست...فقط تویی که می توانی آرامم کنی..خدایا...در وسعت آغوشت گم شده ام....آغوشت را تنگ تر کن...بگذار محکم تر بغلت کنم...بیشتر حس ات کنم...بهتر بفهمم بودنت را...آخر تو چ ق د ر خوبی....چقدر...و من چقدر غافل و ناشکرم....بودنت خوب است....آن قدر خوب که دلم میخواهد این لحظه های اضطرار دلم تمام نشود....و من هنوز انقدر محکم دستت را گرفته باشم که گم نشوم....که کمتر بترسم....که نبضم آرام بگیرد...